Fañch an ardoù – Fañch le maniéré

Anne-Marie Pennec – Peumerit-Quintin
Serret gant René Richard – Kazetenn ar Vro Plin 32
Kinniget gant Aurélien Hervé ha Jeanne Pampannay
Cette chanson a été composée par Philomène Cadoret et fi gure dans son recueil de chants avec la mention «war don : Klik, klak,
ma botoù koad.»

Deuet holl me ho ped da glevet ur son nevez
Ur sonig a zo savet en bro Kerne
Savet d’ur paotrig lorc’hus, ur paotr a giz nevez
Gant e ardoù mogedus en em bakas un deiz.
Venez tous, je vous prie, entendre une nouvelle chanson
Une petite chanson composée en Cornouaille
A propos d’un petit gars orgueilleux, à la nouvelle mode,
Qui se fi t rembarrer un jour avec ses manières fumeuses.
Fentus eo gwelet Fañchig en gouelioù Breizh
Gant e livitenn lost pik faotet e c’hreiz
Un tok ribot gwintret son war e benn ur boñsin
en an dud fur, gwalc’h o c’halon, a ra lec’h da c’hoarzhin.
C’est drôle de voir Fañchig aux fêtes de Bretagne
Avec sa redingote à queue de pie, fendue au milieu,
Un chapeau de ribaud guindé, raide, un poussin sur la tête,
Les gens sensés ont lieu de rire de bon coeur.
E vlev a zo klaouieret gant louzoù c’hwez
E barv a zo gwiet gant peb evezh
Maneget e grabanioù, ur walenn war e viz
Ur sigar en e c’henou evel ur gwir bourc’hiz.
Ses cheveux sont frisés et parfumés
Sa barbe est peignée avec grand soin
Ses pattes gantées, une bague au doigt,
Un cigare à la bouche comme un vrai bourgeois.
Un devezh dreist ar re-all : «Sell, eme Fañchig,
Martreze eo poent soñjal klask ur wregig.»
War ur plac’h pinvidik-bras, ur plac’h fur ha kristen,
Ar paotr a daolas e choaz ha kenkent d’he goulenn.
Un jour parmi d’autres : «Tiens, dit Fañchig,
Il est peut-être temps de penser à prendre une petite femme.»
Sur une fi lle très riche, une fi lle sage et chrétienne,
Le gars jeta son dévolu et alla aussitôt la demander.
a-hed an hent Fañch a soñje en e gomzioù
Kenkent ha ma en em gavas war an treuzoù
«Bonsoir, messieurs, madame, soyez très enchantés,
Moi, Fañchig, je réclame votre fi lle à marier.»
Tout le long de la route, Fañch pensait à ce qu’il allait dire
Si bien qu’il se trouva sur le seuil :
«Bonsoir, messieurs, madame, soyez très enchantés,
Moi, Fañchig, je réclame votre fi lle à marier.»
An holl a c’hoarzh o klevet ar seurt komzioù
Tok izel ha korf pleget, Fañch an ardoù
A ziskouez chadenn e voñtr ha lunedoù e fri
e-kreiz an ti o c’hortoz respont kerent e zous Vari.
Tout le monde éclata de rire en entendant de tels propos.
Le corps plié et le chapeau bas, Fañch le maniéré
Exhibe la chaîne de sa montre et les lunettes sur son nez
En attendant au milieu de la maison la réponse de sa douce Marie.
Homañ a-benn ur pennadig a respontas :
«N’och ket graet, paour kaezh Fañchig, evit bout ma gwaz
Ma yezh eo ar brezhoneg n’houlan ket ho hani,
Birviken ur pabor gallek ne reno e-barzh ma zi !»
Celle-ci répondit au bout d’un petit moment :
«Vous n’êtes pas fait, pauvre Fañchig, pour être mon mari.
Ma langue est le breton, je ne veux pas du vôtre
Jamais un prétentieux français ne commandera chez moi !
War gement-se trugarez ha kenavo
Chañs vat da gaout kendale ur wreg faro
Ganin n’ho peus gounezet ha ma ne pe ur plac’h
Hag evit serriñ ho moged, setu aze ur sac’h !»
Sur ce, merci et au revoir,
Bonne chance pour trouver une belle femme sans tarder.
Avec moi vous avez échoué et si vous ne trouvez pas de femme
Pour avaler votre fumée : voici donc votre sac !»